5 Ekim 2012’de Kahraman Derinpınar’ın arabasıyla Arapgir yolundayız. Asfalt yolun sağında göz alabildiğine kaysı bahçelerinin uzaması hepimizi sevindiriyor. Yıllardır Arapgir’e gitmeyen eşim Gürbüz, bu bahçelerin güzelliği karşısında yıllarca önce böyle değildi, Malatya’da kayısıcılık  çok gelişmiş, diyor. Ne yazık ki çiftçiler para etmediğini, emeklerinin karşılığını alamadıklarını söylüyorlar. Bu ülkede hangi çiftçi emeğinin karşılığını alabiliyor ki…

Morhamam’dan sonra kaysı bahçelerinin yerini; buğday, arpa tarlaları, kilometrelerce uzanan bozkırlar alıyor. Deregezen’e doğru kuru dere yataklarında tek tük söğüt ağaçlarına, yamaçlarda da meşeliklere rastlanıyor.

Elazığ yol ayırımından sonra Keban Barajı’nın oluşturduğu gölün uzantısı az da olsa görünüyor. Bu göl kıyısındaki alanlarda kayısı yetiştirilemez mi diye, düşünüyoruz. Elazığ yol ayırımından sonra yol daha da genişliyor; çünkü Divriği, Sivas yolu buradan geçiyor. Öğlelik Tepesi bölgesini geçince (yeni yol, Öğlelik Tepesi’den geçmiyor)  sağda Arapgir Meslek Yüksek Okulu ve Mehmet Ali Aydınlar’ın yaptırdığı Anadolu Öğretmen Lisesi göz dolduruyor. (Bolu’ya derse gittiğimde her okulun adının başında İzzet Baysal adını görmüş; ülkemizin böyle insanlarıyla kıvanç duymuştum). Hemşerimiz Mehmet Ali Aydınlar’la da kıvanç duydum. Bu insanların adları, dünya durdukça yaşatılmalı ki gelecek kuşaklara örnek olsun.

İş adamlarımız Arapgir’in eğitimine katkıda bulunarak, şairlerimiz de şiirleriyle Arapgir‘e olan sevgilerini dile getiriyorlar. Şair, sanatkâr Haşim Koç Arapgir sevgisini, özlemini şu dizelere dökmüş:

Özlediğim Güzel Arapgir

Arapgir ilçemiz dağlar içinde

Rivayeti vardır tarih içinde

Ararsan dostunu onun içinde

Pınarından sular bir nazlı akar

Kavunu karpuzu kokular saçar

İçinden çok iyi insanlar çıkar

Rahat temiz havalı Arapgir